Επιστολή μαθήτριας από το 2ο Γυμν. Καισαριανής|Είμαι μια μαθήτρια/της, δύο, δώδεκα, σαράντα, εκατό, χιλιάδες….
Αναδημοσιεύουμε από το site της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών mathites.gr, επιστολή μαθήτριας από το 2ο Γυμνάσιο Καισαριανής
Είμαι μια μαθήτρια/της. Είμαι μια μαθήτρια/της που ζει στον 21ο αιώνα. Που πάει Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, που μένει σε μια οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας. Οι γονείς μου είναι άνεργοι και η μητέρα μου ή ο πατέρας μου σε αναστολή. Μια μαθήτρια/της που φοβάται καθημερινά για τους δικούς της ανθρώπους. Είμαι μια μαθήτρια/της που έχει πολλά όνειρα ακόμα για το μέλλον της, θέλω να σπουδάσω σε μια σχολή που να με ενδιαφέρει και όχι να φοβάμαι για τα αποτελέσματα των Πανελληνίων τις Γ’ Λυκείου, αφού το σχολείο έχει γίνει ένα εξεταστικό κέντρο. Κάνω μάθημα από τον υπολογιστή μου ή στη χειρότερη περίπτωση από το κινητό μου. Αναγκάζομαι να πηγαίνω σε σπίτια φίλων μου για να κάνω το μάθημά μου, διακινδυνεύοντας την υγεία της οικογένειας μου την δικιά μου, των φίλων και των οικογενειών τους, επειδή οι γονείς μου δεν κατάφεραν να πληρώσουν το λογαριασμό του internet στο σπίτι μου. Πηγαίνω στον χώρο του σχολείου ώστε να καταφέρω να βρω μια συσκευή ή να έχω Internet για να μπω στο μάθημά μου και στον δρόμο για το σχολείο με σταματάνε οι αστυνομικοί και μου κόβουν κλήση ενώ την ίδια στιγμή οι γονείς μου δυσκολεύονται να μου προσφέρουν ένα πιάτο φαΐ. Αργότερα όταν θα έρθει η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω ότι τα μαθήματα κυλούν φυσιολογικά ενώ οι συμμαθητές μου και εγώ πνιγόμαστε από την αποκρουστική κατάσταση των μαθημάτων στην καραντίνα.
Είμαι αυτή η μαθήτρια/της που έξω από το εφετείο φώναζα “Οι ναζί στην φυλακή” βλέποντας την μητέρα του Παύλου Φύσσα να φωνάζει για τη δικαίωση του νεκρού γιου της. Είμαι η μαθήτρια/της που έκανα καταλήψεις στα σχολεία, κατέβηκα στον δρόμο να φωνάξω και να αγωνιστώ για τα μέτρα ασφαλείας στα σχολεία, όταν την ίδια στιγμή συνάνθρωποι μου χάνανε την ζωή τους στις ελάχιστες ΜΕΘ των νοσοκομείων όπου είχε δώσει το σύστημα επειδή κοστίζουν αλλά μια ανθρώπινη ζωή όχι. Η μαθήτρια/της που κατέβηκε στους δρόμους να αγωνιστεί για τις ελλείψεις των καθηγητών σε βασικά μαθήματα σε πολλά σχολεία όλης της χώρας όταν την ίδια στιγμή χιλιάδες καθηγητές ήταν άνεργοι, η μαθήτρια/της που κατέβηκε στους δρόμους για να αγωνιστεί για τις αποφάσεις του Υπουργείο όπου δεν είχε λεφτά για να κάνει τεστ στους καθηγητές και στο προσωπικό των σχολείων αλλά του περίσσευαν κάποια δισεκατομμύρια ευρώ για τις αγορές των NATOϊκών δαπανών, δαπανών για να γίνονται πόλεμοι όπου γης. Η μαθήτρια/της που όταν κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί με τους συμμαθητές της στους δρόμους νιώσαμε την αγάπη της κυβέρνησης που μας αντιμετώπιζαν σαν να είμαστε φυγάδες ή εγκληματίες αποκαλώντας μας υποκινούμενος, αρνητές της μάσκας, κακομαθημένα και αλήτες, οι αστυνομικοί ψάχνανε τις τσάντες μας και η κυβέρνηση μας υποδεχόταν με χημικά και βία στέλνοντας τα ΜΑΤ σε ανήλικα παιδιά, λες και μια πορεία, ένα συλλαλητήριο με μάσκες και αποστάσεις είναι κάτι παράνομο, στερώντας από τους μαθητές το δικαίωμα της διαμαρτυρίας.
Γιατί βέβαια τους πονάει και φοβούνται όταν αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος παίρνει χαμπάρι ότι μας κόβουν τα φτερά, ότι το φίδι που μας έδεσαν στο λαιμό, σφίγγοντας μας το λαρύγγι, εμποδίζοντας μας να φωνάξουμε για τη χυδαία αυτήν κατάσταση, αρχίζει να χαλαρώνει, σπάμε τα δεσμά μας. Το Υπουργείο πιστεύει ότι οι μαθητές το μόνο που κάνουν είναι να βλέπουν Netflix και να κάνουν αναρτήσεις στο Instagram, ότι είναι μηχανές που τις ρυθμίζεις να πηγαίνουν κάθε μέρα σχολείο και στις δραστηριότητες τους χωρίς να διαμαρτύρονται για την τραγική κατάσταση της κοινωνίας. Εγώ λοιπόν που είμαι μια καθημερινή μαθήτρια και πάνω από όλα άνθρωπος σας λέω το εξής: κανένας μαθητής δεν είναι μόνος στον δρόμο της αλλαγής του άδικου κόσμου, είμαστε πολλοί και είμαστε παντού. Για αυτό σας καλώ να αγωνιστείτε για τα δικαιώματα σας, βγείτε στους δρόμους φωνάξτε και διεκδικήστε την ζωή που μας αξίζει χωρίς φόβο.
Μου λένε ότι για αυτήν την κατάσταση φταίω εγώ με έδειχναν με το δάχτυλο. Ε όχι λοιπόν κύριε Μητσοτάκη, κυρία Κεραμέως σας ενημερώνω ότι δεν φταίω εγώ. Εγώ μένω σπίτι.
Το σχολικό έτος αυτό ήταν πολύ ξεχωριστό γιατί δεν έμαθα ακριβώς Μαθηματικά, Ιστορία, δεν έμαθα ακριβώς Αρχαία, Λογοτεχνία, Φυσική, Χημεία, Βιολογία αλλά έμαθα τι είναι η καταστολή, το κέρδος και το κόστος, η αδιαφορία αλλά και ο αγώνας, η συλλογικότητα και ο συντονισμός.
Είμαι μια μαθήτρια/της που αγωνιά. Αγωνιά για το αν και πότε θα μπορέσει να ξανακάνει φυσιολογικό μάθημα, για το αν θα μορφωθεί αυτή και όλοι οι συμμαθητές της, για το αν θα είναι ασφαλής στο σχολείο της, για το πως θα κριθεί για τις επιδόσεις της φέτος.
Γιατί ο δρόμος είναι μακρύς αλλά ο αγώνας μας δίκαιος.
Είμαι μια μαθήτρια/της, δύο, δώδεκα, σαράντα, εκατό, χιλιάδες.
Φ.Γ. 2ο Γυμνάσιο Καισαριανής
