Έκτακτη ανάγκη (πάντα βρίσκουμε μία)… κάμερες στα σχολεία…

*Της Μαρουλίας Βαμβακούση εκπαιδευτικό στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στο μάθημα της Πληροφορικής

Ζωντανή εικόνα και ήχος με ανηλίκους στην καθημερινή τους συμμετοχή στο σχολείο… Πόσο περισσότερο θα παραβιαστεί πια ο κόσμος των παιδιών μας;

Υπάρχει ο κόσμος των μεγάλων. Με τους κανόνες, τις σχέσεις δύναμης – εξουσίας, τις διαφορές σε μόρφωση, οικονομική δυνατότητα, στυλ, επιλογές και πιστεύω.

Υπάρχει και ο κόσμος των παιδιών. Ο κόσμος των παιδιών είναι διαφορετικός από τον κόσμο των μεγάλων. Δεν έχει υποκρισία, πολιτική ορθότητα, πλαίσιο επιβεβλημένο από κάποιον άλλο πέρα από την ομάδα τους. Εκεί μαθαίνουν όλα μαζί να επικοινωνούν, να τσακώνονται και να τα βρίσκουν. Είναι ο κόσμος του πάρκου όπου παίζουν όλα μαζί. Είναι η γειτονιά που δεν έχουν πια… Τους τον έχει στερήσει σε μεγάλο βαθμό η σύγχρονη κοινωνία.

Υπάρχει όμως και μια μικρή όαση…. το σχολείο. Εκεί που τα παιδιά είναι σε μεγάλο βαθμό ο εαυτός τους. Ειδικά στα διαλείμματα αλλά και μέσα στην τάξη. Είναι ισότιμοι μεταξύ ομοίων. Είναι ομάδα και όχι μονάδα.

Ο κόσμος των παιδιών έρχεται σε αλληλεπίδραση με τον κόσμο των μεγάλων μέσα στο σχολείο. Εκεί το σχολείο παρεμβαίνει στον κόσμο των παιδιών για να τα καθοδηγήσει, να τα βοηθήσει. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν είναι προστατευμένα από «εξωσχολικό» μάτι. Με αγάπη, υπομονή και κατανόηση. Με εμπιστοσύνη.

Πόσες φορές δεν έχουμε διαπιστώσει σαν γονείς ότι έχουμε «άλλο παιδί» στο σπίτι και «άλλο παιδί» στο σχολείο ή στο πάρκο; Τα σπίτια είναι αυτά που θα εκτεθούν περισσότερο από εμάς… Οι οικογένειες θα βγουν στα παράθυρα, όχι οι εκπαιδευτικοί.

Ο εκπαιδευτικός είναι ενήλικας και μπορεί να βάλει το προσωπείο που απαιτείται για να προστατευτεί μπροστά στην κάμερα. Ο μαθητής δεν μπορεί να το κάνει.

Εκτός αν θέλουμε παιδιά ρομπότ, χωρίς αυθορμητισμό, με διαρκή φόβο να μην κάνουν λάθος ή μην πουν κάτι που θα σχολιαστεί. Η τάξη είναι ένα μέρος στο οποίο γίνονται συνέχεια λάθη… Κάποιος πετάγεται, κάποιος μιλάει, κάποιος δεν ξέρει να απαντήσει, κάποιος αρρωσταίνει, κάποιος έχει τσακωθεί στο διάλειμμα και μπαίνει μέσα με νεύρα και θυμό…. κάποιος έχει προβλήματα και δεν μπορεί να καταλάβει…

Πόσες φορές μου έχουν πει μαθητές όταν μιλάμε για το διαδίκτυο «εμένα ο μπαμπάς μου παίζει πολλές ώρες» ή «η μαμά μου είναι όλη την ώρα στο facebook»; Χωρίς να σημαίνει ότι είναι η απόλυτη αλήθεια αυτό… Μπορεί η μαμά να ήταν όλη την ώρα στο facebook μόνο την προηγούμενη μέρα… Αυτό τώρα θα το ακούσει ζωντανά και η μαμά ή μπαμπάς ή ο παππούς του συμμαθητή που απουσιάζει (μπορεί και όλη η γειτονιά…).

Εκτός αν θέλουν να μας υπαγορεύσουν τώρα και το τι θα λέμε στο μάθημα. Αν στο μυαλό τους έχουν ότι δεν πρέπει να συμμετέχει κανένας μαθητής.

Σαν μαμά δεν θα επιτρέψω ποτέ να παραβιαστεί με τέτοιο τρόπο η ιδιωτικότητα των παιδιών μου. Δεν έχω επιτρέψει ποτέ στα 10 χρόνια που είμαι μάνα να δημοσιευτεί ούτε μισή φωτογραφία τους, ούτε η ελάχιστη πληροφορία για τις μικρές ή μεγάλες χαρές και λύπες τους. Δεν θα υποχωρήσω τώρα.

Σαν εκπαιδευτικός θα προστατέψω τους μαθητές μου. Γιατί θέλω παιδιά ζωντανά, σε τάξεις ζωντανές: Με το θάρρος της γνώμης τους, με τα λάθη και τα σωστά τους.