Ανακοίνωση με αφορμή τα τελευταία περιστατικά βίας και παραβατικότητας | Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας
Με αφορμή διάφορα περιστατικά βίας και παραβατικότητας και την συζήτηση που έχει ανοίξει αυτές τις μέρες στην σχολική κοινότητα, η θέση της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων Καισαριανής είναι ξεκάθαρη: ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
Το θέμα δεν απασχόλησε ξαφνικά σήμερα την Ένωση και τους συλλόγους. Ήδη εδώ και χρόνια και με την συμβολή του ΕΣΥΝ (Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών) που λειτουργεί στην περιοχή μας, έχουμε κάνει προσπάθειες να συμβάλλουμε με συζητήσεις ώστε να αναδειχθεί η ρίζα του προβλήματος. Τι φταίει και ένα παιδί, το παιδί μας, ασκεί βία σε ένα άλλο παιδί, κλέβει, γίνεται χρήστης ουσιών;…..σίγουρα δεν φταίει η φαντασία του.
Ως Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων απαντάμε ότι το φαινόμενο παιδικής παραβατικότητας και βίας είναι σύνθετο κοινωνικό ζήτημα, αντανακλά τα αδιέξοδα της κοινωνίας στην οποία ζούμε, εκφράζεται με το πιο τραγικό τρόπο καθώς θύματα και θύτες είναι ανήλικα παιδιά. Με την πανδημία οξύνθηκαν και θα οξυνθούν ζητήματα περιθωριοποίησης κομματιών της νεολαίας στο έδαφος του πιο ανταγωνιστικού σχολείου και της πιο βάρβαρης καθημερινότητας.
Δυστυχώς φτάνουμε σήμερα να διαβάζουμε ανακοινώσεις συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, οι οποίοι στο άγχος τους να βρουν λύση στο πρόβλημα, οδηγούνται σε αντιδραστικές θέσεις και αντιλήψεις με αντιεπιστημονικό πλαίσιο. Συσκοτίζουν τα πραγματικά κοινωνικά αίτια της παιδικής παραβατικότητας και αναφέρονται στα παιδιά, στα παιδιά μας, χαρακτηρίζοντάς τα «Μικρούς εγκληματίες».
Είναι άδικο να κουνάμε το δάχτυλο στα παιδιά, να τους αποδίδονται τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί. Μετά από ενάμιση χρόνο εγκλεισμού, σε μια περίοδο που περνιούνται αντιεκπαιδευτικοί και αντεργατικοί νόμοι, σε μια περίοδο που η ατομική ευθύνη οδήγησε όλους μας και τα παιδιά μας να νιώθουμε τύψεις και άγχος επειδή αρρωστήσαμε, επειδή βγήκαμε βόλτα, επειδή δεν έχουμε χρήματα να καλύψουμε τις ανάγκες μας, επειδή δεν έχουμε υπομονή να συζητήσουμε….
Στα παιδιά μας αντανακλώνται όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους, όλα όσα βιώνουν, η βία, ενδεχομένως και η παραβατικότητα, είναι ο κοινωνικός αντίκτυπος της πίεσης που δέχονται, των ελλείψεων, των παραλείψεων, της απομόνωσης και των «τειχών» που χτίζονται στο διάβα τους.
Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας
Και το παιδί του εύπορου, και το παιδί του φτωχού, του άνεργου, του μετανάστη, του πρόσφυγα βιώνουν μια πίεση που έρχεται από παντού, έρχεται και από το σχολείο. Το σχολείο σήμερα εξοντώνει τα παιδιά, δεν τα μορφώνει. Όταν δεν υπάρχουν χώροι αθλητισμού, χώροι έκφρασης και πολιτιστικής δραστηριότητας, όταν ο ανταγωνισμός έχει αντικαταστήσει την συλλογική δράση, τότε τα παιδιά ψάχνουν άλλους τρόπους διαφυγής. Αυτό το σχολείο δεν αγκαλιάζει όλα τα παιδιά, αντιθέτως τα στέλνει σε λάθος αγκαλιές.
Οι νέοι άνθρωποι, όταν βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, δεν παύουν να είναι κοινωνικά όντα, προσπαθούν να κοινωνικοποιηθούν, να υιοθετήσουν ένα ρόλο, που δυστυχώς το σχολείο δεν τον δίνει.
Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας και όλοι αγωνιούμε για αυτά, αλλά αρκεί ένα φιλί για καληνύχτα;
Και ο γονιός που δουλεύει 10ωρα, και ο άνεργος γονιός, και ο μετανάστης …όλοι αγωνιούν για τα παιδιά τους αλλά ένα φιλί για καληνύχτα δεν είναι αρκετό και ας νομίζουμε ότι κάναμε το καλύτερο για τα παιδιά μας! Γιατί το καλύτερο για τα παιδιά μας είναι χρόνος με τα παιδιά μας, για συζήτηση, για βόλτα, για ανεμελιά!
Η φτώχεια, η ανεργία, η μη πρόσβαση σε υλικά και κοινωνικά αγαθά, οι πόλεμοι, αποτελούν βία και όποιο παιδί βιώνει βία θα απαντήσει με βία.
Η χειρότερη βία είναι η βία που τα σημάδια της δεν είναι ορατά αλλά μολύνουν τις ψυχές των παιδιών μας.
Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας και στερούνται υγιών προτύπων
Η κοινωνία στην οποία ζούμε, η κοινωνία στην οποία οξύνεται ο ανταγωνισμός, προβάλλει την βία ως πρότυπο και τον ανταγωνισμό ως αξία. Ο δυνατός τρώει τον αδύνατο, το δίκαιο του ισχυρού και ο πόλεμος κυριαρχούν. Ποιο παιδί δε βλέπει μάγειρες στην τηλεόραση που για να πετύχουν προσπαθούν να εκδικηθούν, ποιο παιδί δε βλέπει Survivor και εκπομπές με μοντέλα που όσο πιο χυδαίος είσαι τόσο πιο πετυχημένος γίνεσαι και αλλά πολλά σκουπίδια στην τηλεόραση….Και το παζλ έρχεται να συμπληρώνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που η προσωπική ζωή του καθενός είναι παράθυρο τηλεθέασης είτε στην μικρή κοινότητα του σχολείου, είτε της γειτονιάς είτε σε όλη την κοινωνία.
Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας και χρήζουν προστασίας…
Πρώτα από εμάς τους ίδιους. Προστασία στο τι βλέπουν, τι αντιλαμβάνονται τι βιώνουν. Εμείς ως γονείς οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους να διεκδικούμε μαζί τους και όχι να τους ρίχνουμε ευθύνες επειδή αντιδρούν σε όλα αυτά που θα γίνουν για τα παιδιά χωρίς τα παιδιά. Να τους δώσουμε το χέρι να σηκωθούν, να ορθώσουν ανάστημα μπροστά στα αδιέξοδα που η ίδια η κοινωνία τους βάζει. Δείχνοντας τους τον δρόμο με ψηλά το κεφάλι και κάνοντας τους γνωστό ότι σήμερα τον 21ο αιώνα μπορούν και αξίζουν να έχουν ένα καλύτερο αύριο.
Η προστασία των παιδιών, των παιδιών μας από το οργανωμένο έγκλημα στην περιοχή αλλά και σε κάθε γειτονιά, σίγουρα δε θα γίνει από γονείς που θα οπλοφορούν, ούτε από ρουφιάνους της γειτονιάς και να ανοίξουμε βεντέτες στα καλά καθούμενα…
Η θέση μας για την αστυνόμευση είναι ξεκάθαρη. Να προλαμβάνεται το έγκλημα, να συλλαμβάνεται ο θύτης και όχι το θύμα (π.χ. ο έμπορος ναρκωτικών και όχι ο χρήστης) και βέβαια να λειτουργεί αποτρεπτικά για το έγκλημα και όχι για την καταστολή ή των εκφοβισμό, του οργανωμένου κινήματος (εργατικό, λαϊκό κ.α.). Πολλά γκλόμπ έχουμε φάει στο κεφάλι μας είτε ως γονείς, είτε ως εργαζόμενοι βγαίνοντας στον δρόμο να διαδηλώσουμε ενάντια στον εργασιακό αλλά και εκπαιδευτικό μεσαίωνα! Μη φάνε και τα παιδιά μας τα γκλόμπ, γιατί πολλά κροκοδείλια δάκρυα πέφτουν κατά καιρούς για την βία και την παραβατικότητα αλλά αλλού περιμέναμε να δούμε αστυνόμευση και αλλού είδαμε. Είδαμε αστυνομικό στην παράσταση διαμαρτυρίας για την διάρρηξη των γραφείων από την δημοτική αρχή αλλά δεν είδαμε αστυνομία στα στέκια διακίνησης ναρκωτικών.
Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας.
Δεν πρέπει να τους κουνάμε το δάχτυλο όπως κάνουν εκείνοι που τους «βαράνε», εκείνοι που τους κλέβουν το βιβλίο από τα χέρια και μετά τους κατηγορούν ότι έμειναν αδιάβαστα. Πρέπει να τους ανοίγουμε δρόμους κοιτώντας μέσα από τα δικά τους μάτια κοιτώντας τις πραγματικές τους ανάγκες και για αυτές τις ανάγκες παλεύουμε και διεκδικούμε:
- Τον επαρκή φωτισμό του Σκοπευτηρίου με δημοτικούς φύλακες και στα πάρκα και στις παιδικές χαρές.
- Σχολικούς φύλακες ημερήσιους και νυχτερινούς και πλήρη φωταγώγηση των σχολείων.
- Ψυχοκοινωνική υποστήριξη των παιδιών και των γονιών
- Εφαρμογή προγραμμάτων πρόληψης. Συνέχιση του προγράμματος του ΚΕΘΕΑ. Να μην κλείσει το ΚΕΘΕΑ. Να παρθούν μια σειρά από μέτρα, με στόχο την ενίσχυση των προγραμμάτων πρόληψης, έγκαιρης παρέμβασης, θεραπείας και επανένταξης για την αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών, πριν αυτό λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Να διασφαλίζουν υψηλής ποιότητας και εύκολα προσβάσιμα προγράμματα απεξάρτησης και κοινωνικής ένταξης. Η θεραπεία πρέπει να έχει βασικό στόχο την πλήρη αποχή από τις ουσίες.
- Παιδικές χαρές και πάρκα ειδικά διαμορφωμένα, με κούνιες και όλο το εξοπλισμό για να φιλοξενήσει τα παιδιά και όχι παιδικές χαρές και πάρκα σκουπιδότοποι εγκαταλελειμμένοι.
- Πολιτιστικές πρωτοβουλίες. Δωρεάν χώροι ψυχαγωγίας και όχι με αντίτιμο όπως γίνεται στην «Αιολία».
- Λειτουργία θερινού κάμπ με δραστηριότητες για όλα τα παιδιά.
- Ανοιχτοί και ειδικά διαμορφωμένοι χώροι άθλησης για την νεολαία
- Στήριξη των 5μελών – 15μελών
- Συστηματική και όχι αποσπασματική συνεργασία με τις κοινωνικές δομές του δήμου, με κέντρο την οικογένεια και το σχολείο
