ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2020: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Η 1η Μάη του 2020, μια μέρα υψηλού συμβολισμού, μας βρίσκει μπροστά σε σύνθετες εξελίξεις λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Ο φόβος για τον θανατηφόρο ιό διαδέχεται τον φόβο για την επόμενη μέρα. Η ανασφάλεια είναι κυρίαρχη, τα χρέη και οι υποχρεώσεις τρέχουν. Θα έχουμε δουλειά; Τα νέα μέτρα (τηλεργασία, μείωση μισθών, εκ περιτροπής εργασία …) μήπως ήρθαν για να μείνουν; Εν μέσω κορωνοϊού η επιστροφή στα σχολεία, χωρίς επαρκή καθαριότητα, ακατάλληλους χώρους, αμφιλεγόμενες οδηγίες βάζουν σε αμηχανία εκπαιδευτικούς και γονείς. Και μέσα σε όλα αυτά η Υπουργός Παιδείας, κ. Κεραμέως και η Κυβέρνηση έθεσαν σε διαβούλευση το  νομοσχέδιο «Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις», ένα νομοσχέδιο που απειλεί το μορφωτικό δικαίωμα των παιδιών μας.

  Συγκλονισμένοι παρακολουθούμε στις χώρες – που για κάποιους ήταν πρότυπα οικονομίας και εκπαίδευσης – ομαδικούς τάφους, ουρές για τα στοιχειώδη, δεκάδες χιλιάδες ανέργους, μάχη μεταξύ μεγαθήριων για τις αιτίες και τις λύσεις, είδη πρώτης ανάγκης να γίνονται πανάκριβα, γιατρούς να διαλέγουν ποιός θα ζήσει και ποιός θα πεθάνει, φαρμακοβιομηχανίες να τρίβουν τα χέρια τους. Ήδη μας προετοιμάζουν να δεχτούμε ότι όλα αυτά είναι μια ανυπέρβλητη πραγματικότητα και επομένως πρέπει να δεχτούμε και τις συνέπειες ως ένα φυσικό φαινόμενο. Ήδη μιλάνε για την επόμενη κρίση που θα πρέπει ξανά να υπομείνουμε… Κι όμως βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, των τεχνολογικών και επιστημονικών αλμάτων που έχουν απογειώσει την παραγωγικότητα της εργασίας, που δίνεται η δυνατότητα ο εργαζόμενος να δουλεύει λιγότερο και να απολαμβάνει περισσότερα, να είναι πιο υγιής πιο ευτυχισμένος, πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος.

      Φέτος την Πρωτομαγιά, λοιπόν, ας αφηγηθούμε στα παιδιά μας, αυτό που έχουν ανάγκη! Ας αφηγηθούμε το όραμα που γεννιέται κάθε φορά που οι λαοί πιστεύουν στη δύναμή τους, από τις υψωμένες γροθιές που δεν παρακαλούνε αλλά απαιτούνε. Υπάρχει και η άλλη πλευρά της ζωής, της διεκδίκησης, των αξιών. Πίσω από τις μάσκες υπάρχουν στόματα που δεν σιωπούν. Τα όνειρα δεν μπαίνουν σε «καραντίνα», ιδίως των νέων ανθρώπων. Η 1^η του Μάη είναι μια μέρα γεμάτη τέτοια νοήματα. Ημέρα σύμβολο της μάχης ενάντια στο άδικο και την εκμετάλλευση. Σικάγο το 1886, Θεσσαλονίκη 1936. Ιδίως στην πόλη μας η εκτέλεση των 200 κομμουνιστών την Πρωτομαγιά του 1944 είναι ένα ορόσημο για το σήμερα. Ο τοίχος του θυσιαστηρίου που κάθε μέρα περπατάμε αφηγείται το θάρρος και την παλικαριά όλων όσων μπορούν να τραγουδάνε ακόμα και μπροστά από τις κάνες των όπλων. Γιατί αγάπησαν τόσο πολύ την ζωή τους που δεν την χαράμισαν, αλλά την έδωσαν για να ζούμε ελεύθεροι εμείς, για να έχουμε δουλειά με δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας, για να ζήσουμε σε ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά!

Ας αποδώσουμε τον φόρο τιμής στους χιλιάδες αγωνιστές, στη χώρα μας αλλά και σε όλο το κόσμο.
Ας μην ξεχάσουμε ποτέ ότι αυτοί που δεν συγκλονίζονται όταν η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στη ζυγαριά του κόστους – οφέλους, δεν θα νοιαστούν και ποτέ δεν νοιάστηκαν για τη μόρφωση, το μέλλον και τα δικαιώματα των παιδιών μας.

Παραμένουμε όρθιοι και δυνατοί γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι Πρωτομαγιές που μας δείχνουν ότι η αδικία και η βαρβαρότητα δεν είναι όλα όσα έχει να δείξει η ανθρωπότητα!